Forum Klubu Historycznego HIRD

Jarl

Kto pychę z chęcią obrony miesza
Tego się klęska w walce przyspiesza.
Kto wraże siły w boju wspomaga
Temu od Thora Mjolnir i laga !

Sunniva

Z obrony Jomsborga...

Lśnią niebiosa węża,
Co świat opasuje.
Lśni kat tarczy męża,
Co Hirdzie panuje,
Wnet pot miecza toczy
Z czarnych wężów tarczy.
Łzami rany broczy
Wilk szkarłatny, warczy.

Radość kubków piją
Karmiciele kruków
Wrogów przysiąg biją
W zdrajców barwy z łuków.
A pan umb czerwonych
W sukni wilczej szaty
Rad dla sprzysiężonych
Leje rogu kwiaty.

trudid

W Smwderlandzie piekne dziewki,
igrce z nimi - nie przelewki,
Jarl sie potem zenic karze,
i prowadzi przed oltarze,
choc wiec zbrojnych kazda kusi,
uwazajcie Jarl zadusi.

Sunniva

W Midgardzie głośny
Gród Fjalenhelm
Otwiera wrota,
Wita przyjaciół.
Zbigniew, znany
Złota łamacz
Wrogów pogromca
Rad gościom.

Przybyły bitne
Bratnie i dzielne
Drużyny: Swarzyca,
Małgorzata Zielarka,
Sławny Percival,
Syv Tkaczka,
Jest Eisen Ruoth,
Wojowie Peruna.

Wojownicy Ragnarssona,
Nadciągnęli Lugiowie,
Dalej dzielny
Dąb Czarny
Stało stu
Synów Riga,
Dziwiąc się dziełom
Dziedziny Smederlandzkiej.

Najpierw pieśni
Piękne: Percival
Śpiewał baśniowo
Wyśnione dźwięki
Głosem i gęślą
Gędźbę malował.
W bębnach była
Bogów moc.

Potem poeci
Opiewać mieli
Słowem sagi:
Skaldów zmagania,
Walka słowami,
Walka opowieści.
Nie ma przeciwnika,
Sunniva zatryumfowała.

Wreszcie zawody,
Włóczni burza,
Znój zbrojnych.
Zbigniew dowodził
Musiał Mojmir
Umacniać obronę.
Chrześcijanie z Jarlem
Zwyciężającymi byli.

Kolej na kręgi.
Koła: honoru,
Podły podstępu.
Przeżył zwycięzca:
Mocny Mojmir
I mężny Wojmir.
Trud trzeci:
To są wyścigi.

Sława sile
Spośród wszystkich
Najmocniejszego, z szable
Noszących i miecze!
Edgar dostał
Dumne miano!
Stąd sławę
W sagach ma wieczną.

Kramy kusiły:
Krajki Syv,
Lubczyk Zielarki
Liczne lekarstwa,
Kuł kowal
Podkowy i haki.
Skóry, saxy,
ostre igły.

Gawiedź głośna
Gdy odeszła
Wolni woje
I niewiasty, oraz Thralle,
Modły i miód
Mocnym bogom
Zanieśli: niech
Niwy rodzą!

Perun przyjął
Piękną obiatę,
Wieszczka wróżbę
Wszystkim ogłosiła.
Radość z rogów
Upragnioną pili,
Syci, słodki
Sącząc napój.

Made by Sunniva Skaldmaer, Proszę o wyrozumiałość, to miał być Fornyrdislag. Możecie mnie sprawdzić, jeśli sa pomyłki w formie, powiedzcie.

Hersir

Na Sunnivę nie ma bata
Jak najęta ona tworzy
Twórczość ciężka jak armata
O ból głowy ją przysporze

Niech niewiasta ciemnowłosa
Co w midgardzie zasłynęła
Zacznie pisać coś normalnie
By jej pieśń łatwiejsza była

Hersir

chyba sie nam rymy skończyły
bo dalej wierszyka nie tworzymy (ale kaszana)

Sunniva

Tchórzem nazwę
Tych, co
Pola ustępują w boju!
Burza włóczni
Będą jednym,
Bragiego szranki drugimi
Rywalizacji polami,
Znajdę może
Przeciwnika na wierszyki??

Jira

Moje rymy nie z tej bajki
więc nie staję z Tobą w szranki
Coś tam jednak dziś dopiszę
by wypełnić martwą ciszę
która temat ten oblekła,
snem zmorzyła i zasiekła.

hahaha xD

Modolf

Ja postanę w szranki słowne
Choć poeta ze mnie słaby
Moje wiersze nie cudowne
Ale lepsze są od żaby

Na początek wiersz mój dawny
Absolutnie nie zabawny
Dawno temu był spisany
I jest raczej mało znany:

Oto nastał znów czas święta
Jak co roku o tej porze
Człowiek zrywa swoje pęta
By wziąć udział w Korowodzie

W pierwszej linii ślepcy kroczą
Niosąc dumnie Prawdy sztandar
I choć własną krwią go broczą
W niebo każdy wzrok swój zadarł

W drugim rzędzie idą głusi
Grając pieśni o wolności
I choć w gardle pieśń ta dusi
Twardo idą ku nicości

W trzeciej linii sami niemi
Coś gestami wciąż wskazują
Tłum nie słucha głosu niemych
Patrząc na nich nic nie czują

Na ostatku są grabarze
Tłum najbardziej kolorowy
Uśmiechnięte są ich twarze
Łzy chowają wewnątrz głowy

Trupa bowiem oni niosą
Nikt nie słucha trupa racji
A grabarze idąc boso
Niosą trupa Demokracji

Sunniva

Wilczy trop,
Kruczy lot
I Nawii trupi chłód
Tego dnia
pomnę, jak
Ruszyły wraz na wschód.

Wilczy wzrok,
Kruczy smak,
Niedźwiedzich paszczęk moc
Mieli ci,
Którzy szli
Ku nam w lipcową noc.

Wilczych skór,
Kruczych piór
Błyszczących szłomów wąż
W leśny jar,
Tam gdzie Wiar
Z Rusi nadciągał wciąż.

Lecz nasz tyn
Gotów był
By walczyć o swój mir.
-Idzie Ruś!!
Krzyknął ktoś
Wpadając nagle w drzwi.

Zamknąć bram
Skrzydła nam
Przyszło- nie padną, nie.
Zbrojnych swych
Kniaź we trzy
Dziesiątki dzielić chce.

Jedna straż
Trzyma, aż
Mysz nie przekradnie się,
Jednak broń
Chwycić w dłoń
W mig mogą tamte dwie.

Zmrokiem w bój
Idzie rój
Najeźdźców dzikich hord,
Włóczni znój,
straszny bój,
Pożoga, krew i mord.

Skoro szturm
Wrażych hurm
Odstąpił, słaby, wstecz,
Posłów ślą
Zdobycz swą
Zamienić, złoto za miecz.

Nocą mir
Wrócił był
(Nam się wydało tak):
Siedzim wkrąg,
Dzban do rąk,
Słuchamy starych sag.

Bólu krzyk,
Zbrojnych ryk!
Samojeden wpadł nas bić-
Mojmir to
Mieczem zło
Uczynił, pozbawił żyć.

Trupy w kark,
Pannę w bark
Wypadł jej z stawu aż.
Czyż się skrył
Z braku sił
By walczyć twarzą w twarz??

Skoro dzień
Spłoszył cień
Dziewki chcą iść gdzie zdrój.
Z nimi wraz
Zbrojni zaś,
Bronić, gdy przyjdzie bój.

Słońca blask
Cały czas
Przygrzewał w szłomy w dzień,
Aż mąż łeb
Ode nieb
Rozgrzanych ukrył w cień.

Wojna, wszak
Ode walk
Godziny wolne trzy.
Jeno więc
W cieniu lec
Wojowie marzą by.

Wrogi też
Z w trawie leż
Upałów patrzą met,
Słońca bóg
Tak, jak mógł
Rozejm dał na czas bied.

Hasło "kra"
(Wraży znak)
Rozebrzmiał, "wino"-nasz.
Mnóstwo krwi,
Bój o drzwi
I próg-czy wiarę dasz?

Taki gniew
Płonął, że
Woj postrzelony w krtań
-Jam jest żyw!!-
Wstaje znów
W bój, krzycząc-Wroga rań!!

-Rabują gród!
Ginie ród
Lubomirowy!-jęk
Z warzyw coś
Wyniósł ktoś...
Po cóż? W tym właśnie sęk.

Zemstę ślem,
By wróg z ziem
Ustąpił naszych precz.
Zabit wróg,
Padł wnet z nóg,
Puściła ręka miecz.

Kiedy noc,
Piwa moc
Polalim, róg do rąk.
Pieśń, mir, miód,
Znów rad gród
Czerwieński pośród łąk.

Sunniva

Zgrzyta Helmut
Żebem u tynu
Zrębu własnego, zawzięty.
Thorolf drwi
Tam z niego,
Tarczą potrząsa ze śmiechem.

-Nacóżeś fosę
I całą palisadę
Cudną czynił, Helmucie?
-Aby tylko
Pobiwszy i przegoniwszy
Zaborcę, być sławniejszym.

-Chodźże tedy,
Chwalić się tylko
Chyba potrafisz tchórzu!
-Idę, bieżę,
Drżyj, albowiem
Duże siły dążą tu.

-Za mną stoi
Zbrojnych mnóstwo,
Winland, wiedz, Horodna...
-Moich wojów
Mniej, jednak
Mocni bardziej i mężni!

-Widzę, że Twoi
Walczyć się
Wybrać nie mogą woje.
-Otóż masz:
Tam łucznicy
Tarczą przykryci, wystrzelą!

-Przecież mam
Pełno takich,
Patrz, odpowiadają prędko.
-Na twoich
Nowy atak:
Nasi niosą belkę!

-Mocneś bramy
Umieścił, nie wliziesz,
Mocy brak do przełamania!
-Któż chce
Z kija taran?
To klucz, zamykamy Was!

-Tam w dole!
Stawać do wycieczki,
Wyjść wraz w pole!
-Zawarci jesteście,
Wrota nie puszczą,
Możem was uwięzić!

-Cóż brama!
Ciśniem Was
Z muru! Cóż, uciekacie?
-Ja wrócę
Jeszcze dzisiaj,
Jęczeć będziesz jutro!

-W polu rozniesiem
Pysznych Helmutowych.
Prędko! Pójdziem na przedpole!
-Weg ustawcie,
Woje dzielni,
Wygnać możem wroga!

-Ilu jest
Ich? Tyluż
Iść naprzeciw i bić!
-Wojsko podzielił,
Nierozważny, zwyciężymy
Dziś, zaplanował dziwnie...

Zmiótł oblegający
Zbrojnych w polu,
Znać lepszy zamysł.
Hellmugard przecież
Ma Winland
Mocny mężów bronią...[/i]

Sunniva

Piknik 2009

Nad lasem leciały Odinowe raz ptaki,
Ciepłe było lato, cisza nad łąkami,
Osiadł jeden, kracząc, słuchałażem jego.

-Chude-jęczał-dni nam, chęć pić krew wciąż mamy.
Jechały drużyny, Jarle, zbrojni, smardy,
Jako na wyprawę, jednak wciąż-żem głodny.

-Dokądż, trupożerco, drużyny jechały?
Którym szlakiem, po co, kędy przechodziły?
Opowiedz mi biedy, proszę, swoje lute.

-Jest szlak od południa, jeden jest z północy,
Drakkarów sto było, drużynników mrowie,
Wszyscy się spotkali w wielkim, sławnym grodzie.

Dwie bitwy onegdaj, dwakroć obroniony,
Hojni nam grodzianie, chwalą ich walkirie,
Tym razem schowali tarcze swe w komory.

Zawsze karmią kruki, zaś tych nakarmili,
Co przybyli do nich, czary dali z miodem,
Złotem sypnął wódz ich, Zbigniew go wołają.

Pod dębem ogromnym piękne mieli święto,
Radość lano złotą rogiem w ziemię, w ogień,
Żercy modły słali, żeru nam nie kładli.

Wreszcie wyciągnęli woje tarcze tnących,
Poderwaliśmy się, pewni Tyra sprawy,
Zaś oni pozorną zwadę odprawili!

Grali przez dzień cały grajki wielce miłe,
Nam kiszki też grały, niestety, Skaldmaer!
Czyście zapomnieli czynów burzy włóczni?

-Odpowiem ci, Hugin, powtórz Alfadhirowi,
Jeszcze pamiętamy, jak pot ostrza toczyć,
Odinowi chwałę oddamy ofiarą.

Przecież umiar mamy, pić i śpiewać także
Chcemy póki życia, chwałę Bragi weźmie,
Z Tyrem równi obaj, tych obu uczcimy.

-Jeśli wkrótce zoczysz jednak nieproszone
Mańkuta sług bandy, mocą swoją dufne
Przybywaj tu, kruku, panny wilcze wołaj.

Wrogów krew oddamy wam, sługi Harra,
Nie odejdziecie stąd na nieba zgłodniali.
Pola HIRD dotrzyma, podobnie jak ławy!

A tak btw to ja te kroniki tak "sobie a muzom" (sobie a Bragiemu?? Wink

) bo nie są aktualizowane na stronie, a teraz ten dział wogóle zniknął ze strony Sad